Εσωτερική Αστρολογία - Αποσυμβολισμός των άθλων του Ηρακλή - Μέρος ΙΙ

από **vpapadolias** Τρι Οκτ 20, 2009 1:03 am

(συνέχεια από το πρώτο μέρος...)

Άθλος 7ος – Ο Ερυμάνθιος Κάπρος

Ο μύθος

O έβδομος άθλος του Ηρακλή ήταν να ελευθερώσει του κατοίκους της Ερύμανθου από ένα άγριο αγριόχοιρο. Αυτός ο κάπρος τρομοκρατούσε τους κατοίκους της πόλης, κατέστρεφε τις σοδειές τους και είχε γεμίσει φόβο τις καρδιές τους. Ο Ηρακλής δέχθηκε αυτή τη φορά μία λίγο διαφορετική συμβουλή. Έπρεπε να ολοκληρώσει τον άθλο του, αλλά έπρεπε παράλληλα να βρει χρόνο για τη δική του ξεκούραση και ψυχαγωγία. Αυτή ήταν μία κάπως περίεργη συμβουλή, καθώς μέχρι τώρα δεχόταν συμβουλές για να διατηρεί συνεχώς τη συγκέντρωση του. Ο Ηρακλής ξεκίνησε το ταξίδι του προς την Ερύμανθο, αλλά στο δρόμο για την πόλη συνάντησε ένα Κένταυρο φίλο του. Οι Κένταυροι ήταν παράξενα πλάσματα, μισοί άνθρωποι και μισά άλογα, αλλά δεν ήταν τέρατα. Ζούσαν σε οργανωμένες κοινωνίες και μερικοί από αυτούς ήταν επιστήμονες και σοφοί. Ο Ηρακλής αποφάσισε να περάσει τη μέρα του μαζί με το φίλο του, αφού του το επέτρεπε η σύσταση που είχε δεχτεί να ψυχαγωγείται. Πράγματι, πέρασε η μέρα και τη νύχτα με τον Κένταυρο φίλο του και άλλους Κενταύρους που μαζεύτηκαν κοντά τους. Μεθούσαν όλη νύχτα και υπήρχαν και μερικοί τσακωμοί με μερικούς νεκρούς και άλλους τραυματισμένους. Αλλά ο Ηρακλής δε φαινόταν και ιδιαίτερα ενοχλημένος από όλα αυτά, καθώς ο ίδιος προσπαθούσε να κρατά τη συμπεριφορά του μακριά από κάθε τι απροσδόκητο και μη αναμενόμενο από αυτόν. Έτσι, την επόμενη ημέρα, όταν ξεμέθυσε, συνέχισε το ταξί δι του προς την πόλη της Ερυμάνθου. Μόλις έφτασε την πόλη άρχισε να ρωτάει τους κατοίκους πότε είδαν τελευταία φορά τον άγριο κάπρο. Διαπίστωσε ότι τον είχαν δεν σε έναν κοντινό λόφο λίγο έξω από την πόλη. Έτσι, χωρίς να χάνει χρόνο, ο Ηρακλής ακολούθησε τα ίχνη του κάπρου και, μόλις το συνάντησε, κατάφερε να τον πιάσει – με σχετική ευκολία. Μετά, έδεσε τα πόδια του κάπρου μεταξύ τους και ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής προς την πόλη, τραβώντας πίσω του τον κάπρο. Εκείνος χτυπούσε ξανά ξανά πάνω στο έδαφος, καθώς τον έσερνε ο Ηρακλής και ξεφυσούσε και έδειχνε την οργή του. Φαινόταν πολύ αστείο το θέματα για τους κατοίκους της Ερυμάνθου, καθώς έβλεπαν το θηρίο, που κάποτε ήταν φοβερό να σέρνεται στο έδαφος σαν ένα σακί από άπλυτα ρούχα. Ο Ηρακλής δεν μπόρεσε να αντισταθεί, συνειδητοποιώντας πόσο αστείος φαινόταν με το βάρος από πίσω του. Άρχισε κι αυτός να γελάει με τους άλλους και έτσι πέρασαν τη νύχτα στην πόλη γιορτάζοντας και κοροϊδεύοντας το κάποτε φοβερό θηρίο.

Η ερμηνεία

Αυτός ο μύθος διαφέρει από τους άλλους κατά κάποιο τρόπο. Σε αυτό το μύθο ο Ηρακλής μοιάζει να είναι πολύ ανάλαφρος σε σχέση με τους προηγούμενους άθλους του. Παλιότερα, ο στόχος ήταν να είναι συγκεντρωμένος, να επιμένει στο στόχο του και να μη χάνει την κατεύθυνση του. Κάθε φορά που έκανε κάτι λάθος, ένιωθε ένοχος και αμέσως ένιωθε την παρόρμηση να κάνει κάτι για να επανορθώσει. Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι προηγούμενοι άθλοι έχουν διδάξει τον Ηρακλή μέσα από δυσκολίες τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Έχει μάθει να παραμένει συγκεντρωμένος, όταν χρειάζεται, αλλά χωρίς να υπερεκτιμά τη δυσκολία της δουλειάς που έχει να κάνει. Έχει μάθει να σέβεται και τους άλλους εκτός από τον εαυτό του και να σέβεται και τις δικές τους υποχρεώσεις. Επίσης έχει κατανοήσει ότι στον κόσμο υπάρχει μία λεπτή και ευαίσθητη ισορροπία, η οποία πρέπει να διατηρείται, αν είναι να αποφεύγεται η αμαρτία. Η αρχαία ελληνική λέξη αμαρτία σημαίνει κυριολεκτικά παρέκκλιση από την αρχική πορεία. Είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να αποφύγει ο Ηρακλής. Το να σκοτώνει ή να τραυματίζει ήταν αμαρτία, όταν ο φόνος δεν ήταν απαραίτητος. Η ζωή έχει τη δική της πορεία και αμαρτία είναι να προσπαθεί κανείς να πάει κόντρα στο ρεύμα των γεγονότων. Στην πραγματικότητα κανείς θα πρέπει να μάθει να κρατά την ισορροπία του πάνω στα κύματα της ζωής. Αυτό το μάθημα είναι το μάθημα του Ζυγού. Το έργο του Ζυγού στη ζωή είναι να διατηρεί την πορεία των γεγονότων, βασισμένος στη γνώση που έχει από προηγούμενα γεγονότα και προηγούμενες ζωές. Ο άνθρωπος που είναι στο ζώδιο του Ζυγού έχει σκοπό να ελαχιστοποιεί τις συγκρούσεις και τους καυγάδες. Εργάζεται με χαρά και με γέλιο, σε συμφωνία με τις γνώμες των ανθρώπων και του κοινού και με τη βοήθεια τους, καταβάλλοντας την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια και έχοντας σα μόνη ανησυχία τη διατήρηση της ισορροπίας πάνω στη λεπτή εύθραυστη γραμμή που διαχωρίζει το φυσικό τρόπο ζωής από την αμαρτία.

Άθλος 8ος – H Λερναία Ύδρα

Ο μύθος

Ο όγδοος άθλος του Ηρακλή ήταν να καταστρέψει ένα παράξενο πλάσμα, που τρομοκρατούσε τους ανθρώπους και έφερνε αρρώστιες και μόλυνση σε μία λίμνη που ονομαζόταν Λέρνη. Το τέρας λεγόταν Λερναία Ύδρα και έμοιαζε κάπως σα φίδι. Μόνο που αυτό το φίδι δεν είχε ένα κεφάλι αλλά εννιά. Ένα από τα κεφάλια αυτά ήταν αθάνατο και ο Ηρακλής έπρεπε να το βρει και να το κόψει από το σώμα της Ύδρας, αν επρόκειτο να τη νικήσει. Αν όμως ο Ηρακλής έκοβε κάποιο άλλο κατά λάθος, δύο κεφάλια φύτρωναν στη θέση του. Αυτός ο άθλος ήταν πολύ δύσκολος και ο Ηρακλής έπρεπε να μαζέψει όλες του τις δυνάμεις για να σκοτώσει το τέρας. Η μάχη μεταξύ της Ύδρας και του Ηρακλή κράτησε για μέρες. Κανένας δεν μπορούσε να νικήσει τον άλλο και ο Ηρακλής δεν μπορούσε να βρει τρόπο να τη σκοτώσει. Στην αρχή προσπάθησε να κόψει όλα τα κεφάλια της για να μάθει ποιο είναι το αθάνατο, αλλά η Ύδρα δεν ήταν μόνο δυνατή, αλλά και έξυπνη και συνεχώς τον απέφευγε. Είχε καταφέρει να κόψει μόνο δύο από τα κεφάλια της και είχε καταφέρει να δει μόνο στη θέση τους να φυτρώνουν τέσσερα κεφάλια. Ο Ηρακλής ήταν γεμάτος βρωμιές και πάλευε μέσα στη λάσπη και τη βρώμα του βάλτου που ονομαζόταν ειρωνικά λίμνη. Για πρώτη φορά στη ζωή του αντιμετώπιζε μία κατάσταση που δεν ήταν πρόκληση για την εξυπνάδα του ή τη δύναμη ή την επιμονή του. Ήταν πρόκληση για την καθαρότητα της σκέψης του. Για πρώτη φορά δεν ήξερε τι να κάνει. Ξαφνικά το μυαλό του σίγησε. Μετά από τόση ώρα αγώνα, επιτέλους είδε μία εικόνα στο μυαλό του που του έδινε μία λύση στο πρόβλημα. Έχοντας ηρεμήσει εσωτερικά σταμάτησε πλέον να βιάζεται και να επιμένει. Έπεσε μέσα στη λάσπη του βάλτου και άρπαξε την Ύδρα, αγνοώντας τις προσπάθειες της να τον πιάσει από αλλού για να σταματήσει το κράτημα του. Στη συνέχεια άρχισε να την τραβάει σιγά σιγά έξω από το νερό του βάλτου. Ο Ύδρα προσπαθούσε συνεχώς να τον αποπροσανατολίσει για να σταματήσει να τη βγάζει από τις λάσπες και να αμυνθεί στα χτυπήματα της, αλλά Ηρακλής δεν απαντούσε σε αυτές τις προκλήσεις. Ήξερε ότι ήταν απλά τακτικές κινήσεις από τον πιο έξυπνο από τους εχθρούς που είχε ποτέ αντιμετωπίσει. Τελικά κατάφερε να σύρει την Ύδρα έξω από το βάλτο και έκανε στο πλάι παρατηρώντας την. Έξω από το νερό ο Ύδρα στέγνωνε και το δέρμα της ξεραινόταν. Τα θνητά κεφάλια της άρχισαν να τρέμουν το ένα μετά το άλλο. Σύντομα είχαν εξαντληθεί και η ζωή είχε φύγει από μέσα τους. Το αθάνατο κεφάλι στεκόταν ακόμη όρθιο παρατηρώντας τον Ηρακλή γεμάτο μίσος. Ο Ηρακλής έκοψε το αθάνατο κεφάλι και το κοίταξε στα μάτια καθώς – αν και κομμένο – ήταν ακόμη ζωντανό. Ο Ύδρα συνέχισε να τον κοιτάζει για λίγο, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε ότι ο Ηρακλής δεν ήταν πια ίδιος. Δεν μπορούσε να αποπροσανατολιστεί, ούτε μπορούσε να τον υπνωτίσει. Έτσι χαμήλωσε τα μάτια της και παραδόθηκε.

Η ερμηνεία

Αυτή η πολύ σπουδαία ιστορία περιγράφει το ζώδιο του Σκορπιού. Η τραγικότητα του ζωδίου έγκειται στο ότι παρασύρεται καθημερινά από τα γεγονότα της καθημερινότητας και πιστεύει ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται μέσα σε αυτά. Το καθήκον του Σκορπιού είναι να απελευθερωθεί από αυτή την παραίσθηση, από την έλξη που ασκούν τα γεγονότα, τη σκλαβιά αυτού που φαίνεται που δεν είναι όμως αληθινό. Αν ο άνθρωπος επιθυμεί να απελευθερωθεί κάποια μέρα από τους κανόνες και τους περιορισμούς της θνητής ζωής, η πύλη μέσα από την οποία θα πρέπει να περπατήσει είναι ο Σκορπιός. Αυτή είναι η πύλη είναι εκείνη, μετά από την οποία αφήνουμε πίσω τις έννοιες της ζωής, γιατί καταλαβαίνουμε ότι οι ερωτήσεις που κάναμε τόσο καιρό ρωτούσαν λάθος πράγματα. Μία μεταμόρφωση λαμβάνει χώρα στους ανθρώπους που περνάνε την πύλη του Σκορπιού. Το θνητό κομμάτι του εαυτού μας μένει πίσω, η ψυχή καθαρίζει από τη βρωμιά και ανέρχεται έξω από το δηλητηριώδη βάλτο των γεγονότων που μας αποσπούν κάθε μέρα την προσοχή. Το αθάνατο κεφάλι της ψυχής αποχωρίζεται από τις έννοιες και αναγνωρίζει τον κύριο του, που εμφανίζεται με τη μορφή της καθαρής σκέψης. Η ενέργεια δε σκορπίζεται πλέον, για να αμύνεται ο άνθρωπος από μικρά προβλήματα και χτυπήματα της καθημερινότητας. Σώζεται και αποθηκεύεται για μεγαλύτερους στόχους και για τη σωτηρία της ψυχής. Ο άνθρωπος αποκτά υπομονή, ανέχεται τα χτυπήματα των άλλων, γιατί ξέρει, ότι, αν απαντήσει, θα σπαταλήσει την ενέργεια του κι επιπλέον θα έρθουν κι άλλα χτυπήματα. Περιμένει, σαν πολεμιστής, για την ώρα που το μυαλό του θα καθαρίσει και θα δει τον τρόπο που θα κερδίσει ξεκάθαρα. Ξέρει ότι μόνο αν «διαλογιστεί» και συγκεντρώσει την ενέργεια του θα καταφέρει να ελέγξει το τέρας της παραίσθησης, το τέρας της Maya, όπως λέγεται στην Ινδία. Αν ο άνθρωπος θέλει να γίνει πραγματικά ανεξάρτητος, πρέπει να περάσει από την πύλη του Σκορπιού και από Σκορπιός που κυλιέται μέσα στις βρωμιές της ερήμου να γίνει αετός και να πετάξει στον ουρανό.*

* Ο αετός είναι ο αρχαίος συμβολισμός του Σκορπιού

Άθλος 9ος – Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες

Ο μύθος

O ένατος άθλος του Ηρακλή ήταν να εξαφανίσει ένα κίνδυνο που απειλούσε ένα χωριό κοντά στη λίμνη Στυμφαλία. Ο κίνδυνος προερχόταν από ένα κοπάδι άγρια πουλιά, που δεν ήταν συνηθισμένα. Η ασυνήθιστη φύση τους είχε να κάνει με την επιθυμία τους να σκοτώνουν, την πολύ μεγάλη τους δύναμη και τα σιδερένια φτερά τους που μπορούσαν τόσο να πετούν όσο και να σκοτώνουν.

Η δουλειά του Ηρακλή δεν ήταν εύκολη. Δεν μπορούσε να διαπεράσει την πανοπλία των πουλιών με συνηθισμένα όπλα. Μόνο ένας πολύ καλός τοξότης θα μπορούσε να στοχεύσει τα πουλιά. Και ακόμα κι έτσι, αν κατάφερνε να σκοτώσει μερικά, θα έπρεπε να έχει χρόνο να ξαναγεμίσει τα βέλη του και να στοχεύσει τα επόμενα, πριν να του επιτεθούν για να τον κατασπαράξουν. Ο Ηρακλής ήξερε ότι μόλις έμπαινε στην περιοχή της Στυμφαλίας, δεν μπορούσε να κάνει πίσω. Θα ήταν περικυκλωμένος από τα πουλιά και δε θα μπορούσε να υποχωρήσει ούτε θα είχε χρόνο να ξεκουραστεί.

Αφού εξέτασε προσεκτικά το έργο που τον περίμενε, ο Ηρακλής αποφάσισε να εισέλθει στην περιοχή με ένα αναμμένο δαυλό στο δεξί του χέρι. Τα πουλιά απέφευγαν τη φωτιά για τόσο χρόνο, όσο αυτός χρειάστηκε για να ανάψει μία φωτιά στο κέντρο της περιοχής, χρησιμοποιώντας ξερά χόρτα και απόβλητα που βρήκε εκεί. Η φωτιά έκανε ένα κύκλο γύρω από τον Ηρακλή, ένα κύκλο ασφαλείας, μέσα στον οποίο αυτός γονάτισε και άρχισε να σημαδεύει με το τόξο του τα πουλιά το ένα μετά το άλλο. Ένα μετά το άλλο και αυτά έπεφταν. Αν και προσπαθούσαν – ή και σέρνονταν ακόμη – για να έρθουν προς το μέρος του και ήταν γεμάτα μίσος, δεν μπορούσαν να πλησιάσουν κοντά στη φωτιά. Ήταν αβοήθητα. Όσα επέζησαν, έφυγαν και δεν ξαναεμφανίστηκαν ποτέ στην περιοχή.

Η ερμηνεία

Ο Ηρακλής κατάφερε να ξεφύγει από τη φυλακή της καθημερινότητας στον τελευταίο αυτό άθλο. Κατάφερε να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα και να δει τις καταστάσεις αποστασιοποιημένα χωρίς να δένεται συναισθηματικά ή να αναγκάζεται να αντιδρά σε ανάγκες και συμβατικότητες της θνητής ύπαρξης μας. Οι ανάγκες αυτές είναι απαραίτητο να ικανοποιούνται, αλλά δεν αποτελούν πια εμπόδιο στην αλλαγή προοπτικής, απλά μία μικρή καθυστέρηση. Μετά το Σκορπιό, ο Ηρακλής έχει εμπιστοσύνη στο πνεύμα του κι όχι μόνο στη δύναμη του. Βασίζεται στην ψυχή του και τη διαίσθηση του. Δε χρειάζεται να σκέφτεται από πριν τα πάντα, πριν μπει σε μία κατάσταση. Εμπιστεύεται τα ένστικτα του, αφού τα έχει υποτάξει στους προηγούμενους άθλους του.

Ο Ηρακλής σε αυτό τον άθλο είναι ένας μάγος. Όπως όλοι οι μάγοι και οι Τοξότες, αντιμετωπίζει την πρόκληση του να εισέρχεται σε καταστάσεις που ξέρει ότι δεν μπορεί μετά να κάνει πίσω. Οι Τοξότες, αφού έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τις ανάγκες της θνητής ζωής, αντιμετωπίζουν τη μοίρα κατά πρόσωπο και το πρόβλημα τους κατά τη διάρκεια της ζωής του είναι αν θα αφεθούν να μπουν σε μία κατάσταση που ξέρουν τους κινδύνους της εκ των προτέρων.

Όπως οι μάγοι, οι Τοξότες ξέρουν ότι κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, είναι ανόητο να προχωρήσουν μόνοι τους και χρειάζεται βοήθεια από το υπερπέραν. Έτσι σχηματίζουν ένα προστατευτικό κύκλο, ένα κύκλο φίλων στην πραγματική ζωή, ένα μαγικό κύκλο στις μαγικές τελετές, μία περιοχή, που μπορούν να βρίσκουν καταφύγιο από τις δυνάμεις του κακού που ξεπερνούν το ανθρώπινο. Στην πραγματική ζωή οι δυνάμεις του κακού είναι συνήθως οι φήμες. Το τι σκέφτονται οι άνθρωποι για μας, η κοινή γνώμη. Οι Τοξότες πάντα φροντίζουν για τη δημόσια εικόνα τους, γιατί ξέρουν ότι τα άγρια πουλιά του κουτσομπολιού θα προσπαθούν πάντα να τους κομματιάσουν και ότι, μόλις ανέλθουν σε ένα δημόσιο αξίωμα, αυτά τα πουλιά θα τους επιτεθούν, νομίζοντας ότι είναι ανυπεράσπιστοι. Οι Τοξότες όμως ξέρουν πάντα να φυλάνε τα νώτα τους.

Ο κύκλος των φίλων και των υποστηρικτών κρατά τις κακές γλώσσες μακριά και ο Τοξότης στοχεύει κάθε φήμη ξεχωριστά και την εξοντώνει. Καμία πανοπλία δεν μπορεί να προστατεύσει από τα βέλη του Τοξότη, γιατί αυτός έχει καθαρό μυαλό, δεν μπορούν να τον ξεγελάσουν τα διάφορα κόλπα και ξέρει πάντα ποιο είναι το αδύνατο σημείο. Η πρόκληση του Τοξότη δεν είναι πώς να ολοκληρώσει την αποστολή του. Είναι το ότι ξέρει – ακούγοντας την ψυχή του – ότι, μόλις ξεκινήσει μία αποστολή, δε θα μπορεί να κάνει πίσω και να αναιρέσει την απόφαση του. Θα πρέπει να θυσιάσει ό,τι έχει κάνει ως τώρα στη ζωή του. Τα ρεύματα της μοίρας ρέουν πάντα προς μία κατεύθυνση κι αυτή είναι προς τα εμπρός. Και το καθήκον του Τοξότη είναι να μάθει πώς να αφήνεται, να θυσιάζει ό,τι έχει προσπαθήσει τόσο σκληρά να επιτύχει και να προστατεύσει. Αυτό είναι και το πραγματικό θάρρος ενός ανθρώπου που είναι πολεμιστής του φωτός.

Άθλος 10ος – Κέρβερος

Ο μύθος

Ο δέκατος άθλος του Ηρακλή ήταν ένας από τους πιο δύσκολους που είχε να εκτελέσει. Έπρεπε να κατέβει στον κόσμο των νεκρών και να φέρει μία χαμένη ψυχή, που είχε φυλακιστεί εκεί, την ψυχή του Ορφέα, του βάρδου και τραγουδιστή των ψυχών. Προκειμένου να το επιτύχει αυτό, έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Κέρβερο, ένα τρικέφαλο γιγάντιο σκυλί, φύλακα της χώρας των νεκρών. Αλλά πάνω από άλα έπρεπε να διασχίσει ένα πολύ μακρό δρόμο μέσα από τη χώρα των νεκρών, υποφέροντας από το κρύο και τις παγωμένες ψυχές που θα βρίσκονταν γύρω του. Τόσο απόμακρες και άψυχες, που η καρδιά του ίδιου του Ηρακλή μπορούσε να στεγνώσει από τη δική του πνοή της ζωής.

Πράγματι ο Ηρακλής βρήκε τον άθλο αυτό να είναι ο πιο δύσκολος που είχε κάνει ως τώρα. Καθώς προχωρούσε στη χώρα των νεκρών, το μόνο που μπορούσε να δει ήταν πόνος, αμίλητες ψυχές, βλέμματα άψυχα, ψυχρά και άδεια, που δε ρωτούσαν καν, ούτε διαμαρτύρονταν, ήταν απλά τόσο άδειες, όσο και οι τρύπες που οι συγγενείες τους είχαν παραχώσει τα πεθαμένα κορμιά τους. Ο Ηρακλής προσπάθησε να κρατήσει υψηλά το φρόνημα του και την αποφασιστικότητα του, αλλά ένιωθε κάτι που δεν είχε ξανανιώσει ποτέ στο παρελθόν, φόβο πριν από επικείμενο θάνατο. Φόβο μπροστά στο κενό, στην ανυπαρξία, στο άδειο, μπροστά σε μία κατάσταση που δεν μπορούσε να εξηγήσει, μία κατάσταση που δεν μπορούσε να συλλάβει με τη φαντασία του πώς θα ήταν, μία κατάσταση που θα υπήρχε μόνο τι τίποτα, καμία ύπαρξη, καμία ζωή, ένα σκέτο άδειο. Ένιωθε την καρδιά του να στεγνώνει από συναίσθημα και καθώς προχωρούσε μπροστά, άρχισε να κρυώνει, σταμάτησε να σκέφτεται, σταμάτησε να νιώθει, σταμάτησε να διακρίνει μεταξύ της ζωής και του θανάτου, καθώς όλα έδειχναν ίδια, σκέτη ύλη. Η εντύπωση που αποκόμισε από την πορεία του αυτή ήταν τελικά το πιο δύσκολο έργο, πολύ πιο δύσκολο από το να νικήσει τον Κέρβερο. Χωρίς να έχει καθόλου συναίσθημα μέσα του, τελείως ψυχρός και με κρυστάλλινη αποφασιστικότητα, ίδια με ενός δολοφόνου που δεν έχει αναστολές, χρειάστηκε μόνο μία δυο κινήσεις για να τρέψει τον Κέρβερο σε φυγή. Πόσο περίεργο ήταν που έπρεπε να γίνει τόσο ψυχρός, για να σώσει την πιο ζεστή καρδιά που είχε υπάρξει, την καρδιά του Ορφέα.

Η ερμηνεία

Το ζώδιο του Αιγόκερω είναι το ζώδιο που εξερχόμαστε από τη ζωή. Σε αντίθεση με τον Καρκίνο, όπου μία προσωπικότητα αισθάνεται για πρώτη φορά την ανάγκη να προσκολληθεί στη ζωή και να κατέχει κάτι συναισθηματικά και γι’ αυτό θεωρείται το ζώδιο που εισερχόμαστε στον κύκλο της ζωής, ο Αιγόκερως συμβολίζει ακριβώς το αντίθετο. Αποβάλλει όλα τα ενδύματα της ζωής, κάθε ηθική κάθε νόμο συναισθηματικών σχέσεων, κάθε προστασία και αντιμετωπίζει γυμνός το δικό του το θάνατο. Η απώλεια του πέπλου αποκαλύπτει την πραγματική φύση της ζωής, όπου τα σώματα και ο υλικός κόσμος γίνεται πια απλή λάσπη και σκόνη. Το συναισθηματικό σοκ είναι φοβερό και πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μπορεί να νιώσει κάθε άλλο ζώδιο και η επίδραση στον άνθρωπο είναι άμεση. Αν η προσωπικότητα αποδεχτεί αυτή τη νέα κατάσταση, στην οποία θα πρέπει να συμπεριφερθεί σαν ένας γυμνός άνθρωπος μεταξύ ντυμένων, αν βρει το κουράγιο να συνεχίσει, σύντομα ανακαλύπτει ότι βρίσκει την πραγματική του ψυχή, ίσως πολύ διαφορετικά από ό,τι το φανταζόταν παλιά με ρομαντισμό, αλλά παρόλα αυτά είναι η ψυχή του. Και το τίμημα για να αγγίξει την ψυχή του (Ορφέας) είναι να παραιτηθεί από την ίδια του τη ζωή, έτσι όπως την ξέρει. Ένας Αιγόκερως εισέρχεται στον κόσμο της ψυχρής φιλοδοξίας και του θάρρους και αφήνει πίσω του τους φόβους και τα συναισθήματα. Ίσως είναι εξίσου παρεξηγημένος με τον Καρκίνο, καθώς ο δρόμος του είναι ο δρόμος του μύστη και η φάση που βρίσκεται είναι η πιο δύσκολη, αυτή που θα πρέπει να αποβάλλει όλες τις συναισθηματικές εξαρτήσεις και να καθαρίσει το σώμα του, που επιφανειακά θα φαίνεται μάλλον ατημέλητο, αλλά στην πράξη θα είναι απλά εκπαιδευμένο να υπακούει.

Άθλος 11ος – Οι Στάβλοι του Αυγεία

Ο μύθος

Ο εντέκατος άθλος του Ηρακλή ήταν να καθαρίσει τους στάβλους ενός έλληνα βασιλιά, που ονομαζόταν Αυγείας. Αυτός ο βασιλιάς είχε πολλά ζώα και ήταν περήφανος για τον πλούτο του, αλλά δεν μπορούσε να βρει κανέναν για να καθαρίσει τους στάβλους του, που ήταν γεμάτοι βρώμα και δυσωδία. Η μυρωδιά της βρωμιάς ταξίδευε μίλια μακριά και ο Ηρακλής ένιωσε κάπως απογοητευμένος από το γεγονός ότι οι άθλοι που είχε εκτελέσει και τα όσα είχε περάσει ως τώρα τον οδήγησαν σε αυτή την κατάληξη, στο να πρέπει να καθαρίσει ένα βρωμερό στάβλο και να κάνει μία τόσο βαρετή, βρώμικη και καθόλου ηρωική πράξη, πολύ μακριά από αυτό που θα έπρεπε να κάνει ένα ήρωας. Ήταν αυτός ο λόγος που κατάφερε να αναπτύξει τόσο πολύ τη δύναμη και τη θέληση του;

Ο Ηρακλής παρουσιάστηκε μπροστά στο βασιλιά και ανακοίνωσε ότι θα εκτελούσε τον άθλο του χωρίς κάποια αμοιβή. «Χωρίς αμοιβή;» το ρώτησε ο βασιλιάς. «Είναι η πρώτη φορά που κάποιος μου ζητάει να κάνει κάτι για μένα χωρίς αμοιβή. Σου λέω τούτο. Δεν αισθάνομαι καθόλου άνετα με αυτό που μου είπες. Αν καταφέρεις να εκτελέσεις αυτό το έργο, θα σου δώσω το ένα δέκατο από τα άλογα μου, αλλιώς η ζωή σου θα μου ανήκει».

Ο Ηρακλής πλησίασε τους στάβλους με βαριά καρδιά. Καθώς πλησίασε πρόσεξε δύο μικρά ποταμάκια που περνούσαν από την περιοχή. Ξαφνικά, κι ενώ το μυαλό του ήταν τελείως ήρεμο και καθαρό, έλαμψε μέσα του μία ιδέα. Θα ήταν τελικά τόσο εύκολο, αλλά και κάτι που δε θα περίμενε κανείς. Ο Ηρακλής γκρέμισε τους τοίχους των στάβλων από την πλευρά των ποταμιών και άλλαξε την πορεία των ρευμάτων, δίνοντας τους κατεύθυνση να πλημμυρίσουν τους στάβλους. Όλη βρωμιά και η δυσωδία εξαφανίστηκαν σε μία μόνο μέρα. Ό,τι άλλοι είχαν χρειαστεί χρόνια για να επιτύχουν, ο Ηρακλής το κατάφερε σε μία μόνο μέρα.

Ο Ηρακλής παρουσιάστηκε ξανά μπροστά στο βασιλιά και διεκδίκησε την αμοιβή του. Ο βασιλιάς όμως ήταν θυμωμένος. «Με ξεγέλασες» του είπε. «Χρησιμοποίησες κόλπα για να εκτελέσεις τον άθλο. Περιμένεις τώρα να σε ανταμείψω; Φύγε από μπροστά μου, πριν σε συλλάβω».

Κι ο Ηρακλής έφυγε από το βασίλειο γεμάτος απογοήτευση…

Η ερμηνεία

Αυτή είναι μία τυπικά υδροχοϊκή ιστορία. Ο Υδροχόος είναι ένας άνθρωπος, που κατέχει ήδη μέσα του τη γνώση, αλλά αναγκάζεται με κάποιο τρόπο να επιστρέψει στη γη και να θέσει τη σοφία του στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Το πρόβλημα είναι όμως ότι δεν εκτελεί κάποιου είδους ηρωικές πράξεις, όπως θα ήθελε να κάνει. Εμφανίζεται στις περιπτώσεις, που κανένας άλλος δε θέλει να κάνει κάτι, γιατί αυτό που πρέπει να γίνει είναι βαρετό και περίπλοκο. Καημένε Υδροχόε… Σκέφτεσαι «Αυτή είναι η υπηρεσία που πρέπει να προσφέρω στον κόσμο; Πού είναι οι μεγάλες προκλήσεις;» Για τις πράξεις του αυτές, ο Υδροχόος δεν περιμένει κάποια ανταμοιβή. Είναι έτσι κι αλλιώς υποτιμητικό το να καθαρίζει κανείς τις βρωμιές των άλλων, πώς θα μπορούσε να υπάρχει ανταμοιβή και γι’ αυτό; Οι άλλοι άνθρωποι στέκουν έκπληκτοι και βλέπουν τον Υδροχόο να εκτελεί αυτές τις πράξεις χωρίς να ανταμοιβή. Δείχνει στους άλλους λίγο φευγάτος ή λίγο τρελός. Εκτελεί τα έργα που κανείς άλλος δε θέλει και χωρίς αμοιβή.

Τότε έρχεται η ώρα που ο Υδροχόος πρέπει να ολοκληρώσει το έργο. Η ενέργεια του Ουρανού που κατέρχεται κατευθείαν από το πνεύμα του, διασχίζει τον ουρανό και εισέρχεται στο μυαλό του Υδροχόου, χωρίς να μεσολαβεί η σκέψη, μόνο η έμπνευση. Ένας Υδροχόος δεν έχει ανάγκη να σκέφτεται όπως ο Δίδυμος και να συμπεραίνει μία λύση, η λύση υπάρχει εκεί, υφίσταται στο μυαλό του. Το μόνο που χρειάζεται ο Υδροχόος είναι να καλέσει το πνεύμα του, να καθαρίσει το μυαλό του και η αστραπή έρχεται. Αυτή η ηλεκτρική ενέργεια γίνεται μετά και πράξη. Ο Υδροχόος γκρεμίζει τους τοίχους των ανθρώπινων φυλακών και της προκατάληψης και χρησιμοποιεί τους νόμους της φύσης για δικό του όφελος. Χρησιμοποιεί ρεύματα και ενέργειες που ξεπερνούν τον άνθρωπο, αλλά που εκείνος μόνο που μπορεί να διακρίνει πού χρησιμεύουν για το όφελος του ανθρώπου. Αυτές οι ενέργειες ξεχύνονται μέσα στην κοινωνία και καθαρίζουν τα λιμνάζοντα ύδατα, παρασύροντας μαζί τους όλη τη βρωμιά. Τίποτα δε μένει πίσω. Ό,τι η ανθρωπότητα χρειαζόταν αιώνες για να επιτύχει, συμβαίνει σε μία μόνο δεκαετία. Τίποτα δε μένει το ίδιο. Οι άνθρωποι δείχνουν τόσο έκπληκτοι από τη δύναμη του Υδροχόου, αυτού που φαινόταν τόσο ανάξιος προσοχής και που το μόνο του ενδιαφέρον ήταν να ασχολείται με προβλήματα που δεν αξίζουν της προσοχής, όπως το να καθαρίζουν τις βρωμιές των άλλων. Τώρα δείχνουν να τον εκτιμούν περισσότερο. Αλλά ζηλεύουν κιόλας, γιατί έχει αποκαλυφθεί η δική τους γύμνια και δεν είναι αυτονόητη η δική τους αναγκαιότητα. Νέοι ήρωες έχουν έρθει στην πόλη. Έτσι αρνούνται να τους αναγνωρίσουν και τους δυσκολεύουν τη ζωή όσο μπορούν…

Και ο Υδροχόος; Γεμάτος απογοήτευση από την αγνωμοσύνη των ανθρώπων, τους αφήνει και προχωρά στο επόμενο έργο. «Πάτερ, άφες αυτοίς», λέει, «ού γαρ οίδασι τι ποιούσι»…

Άθλος 12ος – Τα βόδια του Γηρηόνη

Ο μύθος

O τελευταίος άθλος του Ηρακλή ήταν να μαζέψει ένα κοπάδι από βόδια, που ανήκαν στο βασιλιά Γηρηόνη. Τα βόδια αυτά ήταν φυλακισμένα από το βασιλιά και έπρεπε να απελευθερωθούν. Ο βασιλιάς Γηρηόνης ήταν ένας γίγαντας και ήταν φοβερός και τρομερός. Ο Ηρακλής στάθηκε στη μέση της πεδιάδας που φιλοξενούσε το βοσκοτόπι και αντιμετώπισε το Γηρηόνη. Τον κοίταξε κατά πρόσωπο, αλλά δεν είχε πρόθεση να χρησιμοποιήσει πια βία. Ούτε η δύναμη, ούτε η εξυπνάδα του θα του ήταν χρήσιμες αυτή τη φορά. Ο Ηρακλής συγκεντρώθηκε και άρχισε να προσεύχεται στον πατέρα του, το Δία. Απεύθυνε την προσευχή του σ’ αυτόν και στον πανίσχυρο Ήλιο για να τον βοηθήσουν νικήσει αυτόν τον εχθρό. Ώρα με την ώρα ένιωσε να τον γεμίζει η δύναμη του πατέρα του και του θεού Ήλιου. Αισθάνθηκε να μην είναι πια ο εαυτός του, να μην είναι ο Ηρακλής, αλλά ένα όργανο, μέσα από το οποίο δρούσε η δύναμη των θεών. H νίκη του απέναντι στο Γηρηόνη ήταν εύκολη και δεν τον απασχόλησε πολύ. Η αίσθηση όμως ότι ήταν γεμάτος από τη δύναμη των θεών, τον έκανε να συνεχίσει το έργο του τριγύρω στις περιοχές. Όπου έβλεπε απειλές ή καταστροφές από τη μανία της φύσης, επενέβαινε, σώζοντας τους ανθρώπους. Όπου έβλεπε τέρατα μοχθηρά, που κατέτρωγαν τις σοδειές και τις σάρκες των ανθρώπων, τα νικούσε και τα σκότωνε. Όπου έβλεπε τη μανία και την ηλιθιότητα των ανθρώπων, να τους κυβερνά, μεσολαβούσε και τους έβαζε στο σωστό δρόμο. Του ήταν αδύνατο πια να μείνει αμέτοχος, να μείνει ο εαυτός του. Ήταν πια όργανο της μοίρας και αισθανόταν ότι η μοίρα του αυτή τον έδενε με τους άλλους ανθρώπους. Σύντομα η φήμη του εξαπλώθηκε παντού. Όπου οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια, τον καλούσαν. Στη μνήμη τους έπαψε να είναι ένας απλός άνθρωπος. Ξεπέρασε τη φήμη των απλών ηρώων, έγινε ημίθεος και σύντομα άρχισε πια να λατρεύεται σα θεός.

Η ερμηνεία

Ο τελευταίος άθλος του Ηρακλή έχει να κάνει με το ζώδιο των Ιχθύων. Το ζώδιο αυτό διακρίνεται από τους άλλους ανθρώπους, γιατί δείχνει να έχει μάθει να αφήνεται στις δυνάμεις της μοίρας. Αλλά κι αν ακόμα δεν το έχει καταφέρει, αυτός είναι ο στόχος της ύπαρξης του. Το μάθημα που έχει να λάβει είναι ότι πρέπει να μάθει να αφήνεται στη βούληση των δυνάμεων των θεών. Το ζώδιο αυτό έχει αφήσει πια πίσω του τις υλικές φιλοδοξίες του Αιγόκερω και έχει πάρει το μάθημα της ταπεινότητας στον Υδροχόο. Τώρα μπορεί να αφεθεί σε όλα όσα έχει επιτύχει και να γίνει ένα με τη φύση, τον κόσμο και τους άλλους ανθρώπους. Να ενωθεί με τους θεούς και τις δυνάμεις της ζωής, χωρίς προσωπική θέληση, χωρίς Εγώ. Δείχνει τόσο περίεργο σε μας, αλλά η κατάληξη όλης της ανθρώπινης εξέλιξης είναι τελικά το να γίνουμε ένα με την ουσία του κόσμου, χωρίς να δρούμε πια ατομικά. Το να μάθουμε να μη βασιζόμαστε τόσο πολύ στο Εγώ μας κατά τη διάρκεια της ζωής. Αν και είναι περίεργο όμως, είναι αληθινό. Το μάθημα μας πρέπει να είναι αυτό, ότι θα καταφέρουμε να φτάσουμε στην τελείωση μόνο αν αφεθούμε και γίνουμε όργανα της θείας θέλησης και όργανα του Θεού και της μοίρας. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να φτάσουμε στον επιθυμητό στόχο. Μόνο έτσι θα αισθανθούμε πλήρεις. Μόνο έτσι θα αισθανθούμε ότι άξιζαν οι προσπάθειες μας, αυτές που είχαμε καταβάλλει τόσο καιρό και τα εμπόδια που συναντήσαμε. Η κατάληξη όλων μας είναι να γίνουμε ένα με το πλήθος, ένα με τον κόσμο, ένα με τη ζωή.

Βιβλιογραφία

1. Alice Bailey, Hercules's Labours, 1934, Lucis Press
2. Vassilis Papadolias, Astrology is not just Horoscopes, 1999, http://www.geocities.com/my_astrology/

Σημείωση: Το παρόν άρθρο όπως και το πρώτο μέρος του είχε πρωτοδημοσιευτεί στα αγγλικά στην προσωπική σελίδα του γράφοντα που αναφέρεται στη βιβλιογραφία. Στην ελληνική του απόδοση πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα astrognosi.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση των παραπάνω ιστοσελίδων ή του συγγραφέα.