Εσωτερική Αστρολογία - Αποσυμβολισμός των άθλων του Ηρακλή - Μέρος Ι

από **vpapadolias** Τρι Οκτ 20, 2009 12:45 am

Συνεχίζοντας τη σειρά των άρθρων για την εσωτερική αστρολογία, παραθέτουμε μία σειρά αποσυμβολισμών των άρθρων του Ηρακλή από τη σκοπιά των εννοιών και των συμβόλων της εσωτερικής αστρολογίας. Οι ερμηνείες και η ανάλυση των συμβόλων όπως παρατίθενται είναι κατά κύριο λόγο βασισμένα στην εργασία της Αλίκης Μπέιλη στο χώρο της εσωτερικής αστρολογίας. Η σειρά και το περιεχόμενο των μύθων εμφανίζεται με κάποια ελαφρά διασκευή ακολουθώντας τις περιγραφές των μύθων που επέλεξε η Αλίκη Μπέιλη.

Άθλος 1ος - Τα άλογα του Διομήδη

Ο μύθος
Ο 1ος άθλος του Ηρακλή ήταν η προσπάθεια του να δαμάσει ένα κοπάδι από ανθρωποφάγες φοράδες, που ανήκαν στο βασιλιά της Θράκης Διομήδη. Αυτό το κοπάδι βρισκόταν εκτός ελέγχου και κανένας δεν είχε την ικανότητα να το αντιμετωπίσει. Ο Ηρακλής προκειμένου να πραγματοποιήσει τον άθλο του πηγαίνει στο πεδίο που βρίσκονταν τα άλογα και προσπαθεί να τα συγκεντρώσει με τη βοήθεια του φίλου του Άβδηρου. Προσπαθούν για πολλή ώρα για να τα ηρεμήσουν και να τα συγκεντρώσουν σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Όταν καταφέρνουν να τα συγκεντρώσουν, ο Ηρακλής είναι πολύ ευχαριστημένος και κάθεται κάτω από ένα δέντρο για να ξεκουραστεί, αφήνοντας το φίλο του Άβδηρο να φυλάει τα άλογα. Τα άλογα όμως είναι πολύ δυνατά για τον Άβδηρο κι έτσι καταφέρνουν να ελευθερωθούν και να τον σκοτώσουν. Ο Ηρακλής καταλήγει συντετριμμένος όταν βλέπει τα άλογα να τρώνε το νεκρό σώμα του φίλου του και όταν συνειδητοποιεί το θανάσιμο λάθος που έχει κάνει. Γεμάτος από θλίψη, αναγκάζει τον εαυτό του να επαναλάβει την προσπάθεια και αρχίζει να μαζεύει πάλι τα άλογα το ένα μετά το άλλο. Στο τέλος καταφέρνει να ολοκληρώσει τον άθλο του με επιτυχία, αλλά η νίκη του είναι πύρρειος και ο θάνατος του φίλου του είναι ένα σκληρό χτύπημα για την περηφάνια και την αλαζονία του.

Η ερμηνεία

Το σημείο εστίασης σε αυτή την ιστορία είναι το ζώδιο του Κριού. Σύμφωνα με την εσωτερική αστρολογία, το κύριο πρόβλημα του ζωδίου του Κριού είναι πώς θα ελέγξει τις σκέψεις του. Οι σκέψεις, όταν είναι ανεξέλεγκτες, δείχνουν να μοιάζουν με ένα κοπάδι άγρια άλογα που καλπάζουν ανεξέλεγκτα στο μυαλό μας. Τα άλογα είναι επίσης «θηλυκά», δηλαδή απρόβλεπτα και με συμπεριφορά ανεξήγητη από την ανδρική πρακτική λογική. Ο Ηρακλής συμβολίζει τη συνείδηση που παλεύει να τιθασεύσει τις ανεξέλεγκτες σκέψεις της. Στο ζώδιο του Κριού ο άνθρωπος προσπαθεί να βάλει σε μία τάξη τον ίδιο το νου του, να βρει ποιο είναι το κεντρικό του σημείο εστίασης. Η διαδικασία αυτή κρύβει πολλές παγίδες καθώς μετά την πρώτη επιτυχία ο Κριός καταλήγει ότι τα προβλήματα του έχουν λυθεί και αρχίζει να εφησυχάζει. Αφήνει λοιπόν το υποσυνείδητο του (ο νεαρός φίλος Άβδηρος) να συνεχίσει την εργασία και στρέφει αλλού το ενδιαφέρον του σε ερεθίσματα του εξωτερικού κόσμου ή ξεκουράζεται. Πολύ σύντομα όμως οι σκέψεις αρχίζουν πάλι να ξεπετιούνται και μάλιστα πιο άγριες από πριν σε μία χρονική στιγμή, που ο Κριός θεωρούσε ότι έχουν εξαφανιστεί και του καταστρέφουν κάτι σημαντικό στη ζωή του (π.χ. θάνατος ενός φίλου). Και σα να μην έφτανε αυτό το χτύπημα στην περηφάνια του Κριού που αποδείχτηκε ότι δεν είναι τέλειος είναι πολύ δυνατό. Σιγά σιγά ο Κριός μαζεύει τα «κομμάτια» της περηφάνιας του και στρέφεται πάλι προς τον εαυτό του, για να τακτοποιήσει πάλι τα του οίκου του. Αναγκάζεται να βάλει το καθήκον πάνω από τον πληγωμένο του εγωισμό, πάνω ακόμα και από το συναίσθημα της απώλειας γι' αυτό που έχασε. Και στο εξής γνωρίζει πια ότι θα πρέπει πάντα να έχει το νου του στον έλεγχο της σκέψης του. Δεν μπορεί πια ποτέ να εφησυχάσει.

Άθλος 2ος - Ο ταύρος της Κρήτης

Ο μύθος

Ο 2ος άθλος του Ηρακλή ήταν να ελευθερώσει ένα ιερό ταύρο από το βασιλιά της Κρήτης Μίνωα. Ο ταύρος αυτός είχε συλληφθεί και φυλακιστεί στο Λαβύρινθο, μία μεγάλη φυλακή κατασκευασμένη για να να χάνεται όποιος εισέρχεται σε αυτή. Σε αυτή τη φυλακή ο ταύρος δεν μπορούσε να βρει την έξοδο και θα παρέμενε εκεί φυλακισμένος μέχρι ο Μίνωας να τον θυσιάσει στους θεούς. Για να ελευθερώσει αυτόν τον ταύρο, η Ηρακλής έπρεπε να μη χάσει το δρόμο του στο λαβύρινθο. Στη συνέχεια ο ταύρος θα οδηγούνταν σε ένα ιερό τόπο, όπου θα βρισκόταν υπό την προστασία τριών κυκλώπων. Αυτοί οι τρεις κύκλωπες ήταν ο Βρόντος, ο Στέρωπις και ο Άργος και τα ονόματα τους στα αρχαία ελληνικά σήμαιναν τον κεραυνό, την αστραπή και δίνη. Πράγματι ο Ηρακλής κατάφερε να συλλάβει τον ταύρο μετά από κυνηγητό μέσα στο λαβύρινθο. Ήταν πολύ δύσκολο να τον συλλάβει, αλλά ευτυχώς ο ταύρος είχε ένα φως που έλαμπε πάνω από το κεφάλι του κι αυτό καθοδηγούσε τον Ηρακλή για να τον εντοπίσει. Αφού κατάφερε να συλλάβει τον ταύρο, ο Ηρακλής έπρεπε να καταφέρει να τον ελέγξει προκειμένου να τον οδηγήσει στον ιερό τόπο, που έπρεπε να καταλήξει. Δεν ήταν εύκολο όμως να ελέγξει τον ταύρο. Θα έπρεπε να ανέβει επάνω στην πλάτη του και να καταφέρει να παραμείνει εκεί για να μπορεί να τον καθοδηγήσει στο ταξίδι. Στο τέλος το κατάφερε κι αυτό και κατάφερε να τον παραδόσει στους τρεις κύκλωπες που τον περίμεναν στον ιερό τόπο.

Η ερμηνεία

Τα σύμβολα και η συμπεριφορά που περιγράφεται σε αυτό το μύθο σχετίζονται με το ζώδιο του Ταύρου. Ο ταύρος συμβολίζει τη ζωώδη φύση που κρύβουμε μέσα μας, που είναι ρωμαλέα και πεισματική (όπως είναι και οι Ταύροι) και πρέπει να ελέγχεται και να καθοδηγείται. Καθοδήγηση σημαίνει υπόδειξη κατεύθυνσης και όχι καταπίεση ή περιορισμό. Αυτή είναι μία πολύ βασική διαφορά. Ο ταύρος πρέπει να παραδοθεί στον ιερό τόπο ακέραιος, που σημαίνει ότι η σεξουαλική ενέργεια που συμβολίζει πρέπει να διατηρηθεί ακέραια κι όχι να καταπιεστεί. Θα πρέπει να καθοδηγηθεί να υπηρετεί πιο ευγενείς σκοπούς. Ο ταύρος δε συμβολίζει μόνο τη σεξουαλική ενέργεια αλλά και την ύλη και τα υλικά πράγματα. Ο ταύρος υποδεικνύει όλες τις υλικές ανάγκες μας και την πείνα που έχουμε μέσα μας που συνήθως είναι είτε ασύδοτα ελεύθερη ή φανατικά περιορισμένη. Η ανάγκη που έχουμε είναι να βρούμε ένα τρόπο να ελέγχουμε αυτές τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του σώματος μας με ένα τρόπο που δεν είναι ούτε πολύ αυστηρός ούτε πολύ χαλαρός. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την κοινή λογική. Η πρόκληση του ατόμου στον Ταύρο είναι ακριβώς αυτή. Το να χρησιμοποιήσει την κοινή λογική για να οδηγήσει τις υλικές ανάγκες στον ιερό τόπο του πνεύματος. Το πνεύμα στη μορφή των τριών κυκλώπων αντιπροσωπεύει τις τρεις μορφές του πνεύματος (όπως η Αγία Τριάδα). Ο Βρόντος είναι ο κεραυνός ( ο Πατήρ ), ο Στέρωπις είναι η αστραπή ( το Άγιο Πνεύμα ) και ο Άργος είναι η δίνη ( ο Υιός ). Για να γενικεύσουμε πάνω στο σύμβολο του Ταύρου ακόμα περισσότερο, μπορούμε να πούμε ότι ο Ταύρος πρέπει να ελέγξει γενικότερα τις προσωπικές του ανάγκες και να τις οδηγήσει κάτω από το γενικό συμφέρον. Ένα άτομο στο ζώδιο του Ταύρου χρειάζεται να ξεπεράσει το πείσμα του να διεκδικεί το προσωπικό του αποκλειστικά συμφέρον και να χρησιμοποιήσει την επιμονή του για να διεκδικήσει πιο γενικούς στόχους. Το γενικό συμφέρον εδώ εννοείται στη μορφή των υλικών αναγκών και των αναγκών επιβίωσης του γενικού συνόλου, όχι ως ιδεαλιστικός σκοπός και αλτρουϊστική αγάπη. Η πρόκληση του Ταύρου είναι να προστατεύσει την οικογένεια του, το κράτος, τη φυλή αντί για τον εαυτό του μονάχα. Αυτό είναι το πρώτο βήμα του ανθρώπου για να βγει έξω από τον εαυτό του και να υποταχθεί στη θεία καθοδήγηση. Τα επόμενα σταθερά ζώδια (Λέων, Σκορπιός, Υδροχόος) παρουσιάζουν την ίδια πρόκληση αλλά σε άλλη μορφή (για παράδειγμα στο Λέοντα είναι η περηφάνια που θα πρέπει να υποσταλεί, ενώ στον Ταύρο είναι η κτητικότητα).

Άθλος 3ος - Τα μήλα των Εσπερίδων

Ο μύθος

Ο 3ος άθλος του Ηρακλή ήταν να φέρει πίσω από τη μακρινή Δύση (Εσπερίδες στα αρχαία ελληνικά με ετυμολογική συγγένεια της λέξης με την εσπερία (απόγευμα, δύση του Ήλιου)) τα μήλα των Εσπερίδων. Αυτά τα μήλα κρέμονταν από ένα δέντρο που το φρουρούσε ένα τρομερός δράκοντας και το φρόντιζαν τρεις νεαρές παρθένες. Το δέντρο δε θα έπρεπε να τραυματιστεί. Αυτά τα μήλα τα αναζητούσαν πολλοί ήρωες γιατί έδιναν την ικανότητα να διακρίνει κανείς το καλό από το κακό (σημ: υπάρχουν προφανείς επιδράσεις στη διασκευή του μύθου από την Αγ.Γραφή). Ο Ηρακλής έλαβε προειδοποίηση από το βασιλιά Ευρυσθέα ότι δε ήταν εύκολο να βρει αυτά τα μήλα, ότι πιθανόν να έχανε το δρόμο του πολλές φορές κι ότι ο άθλος του ήταν περισσότερο ζήτημα σοφίας και λιγότερο θάρρους ή δύναμης. Παρόλες τις προειδοποιήσεις ο Ηρακλής - πεπεισμένος για τη δική του σοφία - πίστευε ότι μπορούσε να ολοκληρώσει κι αυτόν τον άθλο. Ήθελε αυτά τα μήλα και για τον εαυτό του, για να νιώσει την εμπειρία του να ξέρει τη διαφορά του καλού από το κακό. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του με κατεύθυνση προς το βορρά και περπάτησε μεγάλες αποστάσεις για να βρει τα μήλα, ρωτώντας δεξιά κι αριστερά. Πολλές φορές έχασε το δρόμο του εξαιτίας των κατευθύνσεων που του έδιναν. Καθώς ταξίδευε προς τα βόρεια συνάντησε τον Προμηθέα, το γνωστό Τιτάνα, που ήταν αλυσοδεμένος από το Δία, το πατέρα των θεών, επειδή έδωσε τη φωτιά στους ανθρώπους. Άκουσε με μεγάλο πόνο τα δάκρια του Προμηθέα, καθώς αυτός δεν ήταν απλώς αλυσοδεμένες, αλλά τιμωρούνται επίσης κι από ένα κοράκι, που έτρωγε το συκώτι του κάθε μέρα κι αυτό θεραπευόταν ξανά τη νύχτα. Καθώς ο Προμηθέας ήταν αθάνατος, αυτή η διαδικασία δε σταματούσε ποτέ και συνεχιζόταν για πάντα. Ο Ηρακλής λυπήθηκε τόσο πολύ από τα δάκρια και τον πόνο του Προμηθέα που για μια στιγμή ξέχασε το σκοπό του και σταμάτησε να τον ελευθερώσει από τις αλυσίδες. Καθώς ξεκουραζόταν σε ένα σταυροδρόμι, μην ξέροντας ποιο δρόμο να επιλέξει, ένας ηλικιωμένος άντρας τον πλησίασε και του έδωσε μία μυστηριώδη συμβουλή, ότι κατά βάθος μέσα του γνώριζε πού ήταν τα μήλα, μία συμβουλή που δεν κατάφερε να κατανοήσει. Νόμισε ότι ο άντρας του έδωσε τη συμβουλή να κατευθυνθεί προς τα νότια, ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που πήγαινε ως τώρα. Έτσι ξεκίνησε να πηγαίνει προς το Νότο και στο δρόμο του συνάντησε ένα δάσκαλο που ονομαζόταν Βούσιρις, που φαινόταν σοφός και υποσχέθηκε να βοηθήσει τον Ηρακλή. Ο Ηρακλής τον εμπιστεύτηκε και έμεινε στο πλευρό του βοηθώντας τον για αρκετό καιρό, ελπίζοντας να μάθει από αυτόν που ήταν τα μήλα. Ωστόσο του άρεσαν και τα λόγια που του έλεγε ο Βούσιρις, ήταν λόγια ωραία, που φαίνονταν τόσο σοφά και κατά κάποιο τρόπο τον μάγευαν τόσο πολύ, ώστε μετά από λίγο καιρό είχε ξεχάσει το σκοπό του και έμεινε μαζί του. Ο Βούσιρις ήξερε την επίδραση που είχε πάνω στον Ηρακλή και μετά από λίγο καιρό κατάφερε να τον υποτάξει εξ'ολοκλήρου, πρώτα πνευματικά και μετά κυριολεκτικά, κάνοντας τον υπηρέτη του. Στο τέλος του συμπεριφερόταν σαν σκλάβο και του είχε περάσει μέχρι και αλυσίδες. Ο καιρός περνούσε και ο Ηρακλής άρχισε να ξαναθυμάται λίγο λίγο τι του είχε πει ο ηλικιωμένος άντρας. Στο βάθος κατάλαβε ότι ήξερε τι έπρεπε να κάνει και συνειδητοποίησε ότι έχανε τον καιρό του με τον Βούσιρι. Έτσι, μία μέρα αποφάσισε να σπάσει τις αλυσίδες του και να τις περάσει στον ίδιο του Βούσιρι. Απελευθερώθηκε από τα δεσμά του και ακολούθησε το δρόμου του για να βρει τα μήλα, μην ακούγοντας κανέναν πλέον παρά τον εαυτό του. Δεν άκουγε καμία συμβουλή που του έδιναν και ακολουθούσε το δικό του δρόμο. Κάποια στιγμή, όπως είχε συναντήσει τον Προμηθέα, συνάντησε και έναν άλλο Τιτάνα, τον Άτλαντα, που κουβαλούσε στους ώμους του όλο τον κόσμο και φαινόταν να υποφέρει πολύ από το βάρος που κουβαλούσε αλλά περισσότερο από την ευθύνη που είχε και την έλλειψη ελευθερίας του. Ο Ηρακλής προσπάθησε να τον βοηθήσει ο ίδιος και να πάρει το βάρος από τους ώμους του, αν και ήξερε ότι, αν το έκανε, θα έπαιρνε πάνω του μία ευθύνη που θα τον κρατούσε εκεί για πάντα και θα ολοκλήρωνε τους άθλους του. Ο Άτλας ήταν ευγνώμων στον Ηρακλή και τον ρώτησε τι έκανε εκεί κοντά του. Όταν άκουσε ότι ο Ηρακλής έψαχνε τα μήλα πήγε και τα πήρε ο ίδιος για χάρη του Ηρακλή. Στην επιστροφή του τα προσέφερε και ξαναπήρε πάνω του το βάρος του κόσμου, απευλευθερώνοντας τον Ηρακλή από το βάρος του. Ο Ηρακλής δεν ήθελε πλέον τα μήλα για τον εαυρό του. Τα πήγε σε ένα ιερό τόπο και γύρισε πίσω στο βασιλιά Ευρυσθέα για να αναφέρει τα κατορθώματα του.

Η ερμηνεία

Ο μύθος αυτός περιέχει πολλά σύμβολα και μία διδακτική ιστορία για τον καθένα από μας που προσπαθεί να ξεχωρίσει στο σημερινό κόσμο της υπερπληροφόρησης και του δήθεν τι είναι καλό και τι είναι κακό. Αυτό που κάνουμε συνήθως είναι να ακολουθούμε τις συμβουλές των άλλων κι όχι τη δική μας εσωτερική φωνή, που τις περισσότερες φορές ξέρει να διακρίνει από μόνη της το καλό από το κακό. Αυτό είναι επίσης ένα μάθημα για το ζώδιο των Διδύμων, το ζώδιο των ανθρώπων που ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο τους κοντά σε υποτιθέμενους δασκάλους, όπως ο Βούσιρις, δασκάλους που στην πραγματικότητα είναι μόνο λόγια και δε δίνουν καμία ουσιαστική βοήθεια αλλά αποσπούν μόνο την προσοχή. Ένα άλλο μάθημα για όλους εμάς και περισσότερο για τους Διδύμους είναι οτι οι χρήσιμες συμβουλές έρχονται από ανθρώπους φαινομενικά ανάξιους, όπως ο ηλικιωμένος άντρας, συμβουλές που πολλές φορές μοιάζουν με γρίφο και πρέπει να αποκωδικοποιηθούν για να τις καταλάβει κανείς και να τις ακολουθήσει. Αλλά συνήθως δίνουμε βαρύτητα στις συμβουλές αυτές μόνο όταν είναι πολύ αργά και είμαστε ήδη αλυσοδεμένοι από ψεύτικα πιστεύω και λάθος κρίση και χρειαζόμαστε βοήθεια τόσο πολύ, ώστε τότο μόνο αποφασίζουμε να ακούσουμε τις συμβουλές του ίδιου μας του εαυτού.

Τέλος ο μύθος αυτός είναι ένα μάθημα υπηρεσίας. Το πιο σημαντικό μάθημα για όλους μας και για όλους τους Διδύμους είναι ότι ότι οι λέξεις δεν είναι σημαντικές, σημαντικές είναι οι πράξεις. Σε όλο το ταξίδι του ο Ηρακλής δεν αρνήθηκε ποτέ να ξεχάσει την αναζήτηση της γνώσης για να βοηθήσει έναν άνθρωπο που είχε ανάγκη. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι είναι καλύτερα να κάνει κανείς κάτι καλό ΤΩΡΑ, παρά να κηνυγά ένα μακρινό όνειρο σοφίας. Το καθήκον του Διδύμου είναι να αναγνωρίσει το γεγονός ότι τη ζωή του ΠΡΕΠΕΙ να τη δίνει για να υπηρετεί άλλους και η προσμονή του για γνώση θα πρέπει να περιμένει, γιατί στην πραγματικότητα η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ γνώση έρχεται μέσα από την ετοιμότητα του για υπηρεσία. Όταν ο Δίδυμος αποφασίσει να κάνει τη μεγαλύτερη θυσία και να θυσιάσει την ελευθερία του για το υπέρτατο καθήκον, τότε η γνώση έρχεται πλέον σαν δώρο, όπως ο Άτλας έφερε από το πουθενά τα μήλα σα δώρο στον Ηρακλή, ενώ αυτός τα έψαχνε από μόνος του για πολύ καιρό.

Η ιστορία λοιπόν τελειώνει με το δίδαγμα ότι μέσα από την υπηρεσία έρχεται η υπέρτατη γνώση και μάλιστα ακριβώς τότε που δεν το περιμένει κανείς. Συνεπώς δε θα πρέπει να την αναζητούμε με διανοητικά μέσα, απλά θα πρέπει να περιμένουμε να μας έλθει μέσα από την εκτέλεση του καθήκοντος και την ανάληψη όλο και μεγαλύτερης ευθύνης. Η γνώση έρχεται βιωματικά μέσα από την ΕΜΠΕΙΡΙΑ κι όχι μέσα από τα λόγια και τις λέξεις.

Άθλος 4ος - Το ελάφι της Αρτέμιδος

Ο μύθος

Ο τέταρτος άθλος του Ηρακλή ήταν η σύλληψη ενός ελαφιού. Το ελάφι αυτό ζούσε σε ένα δάσος αφιερωμένο στη θεά Άρτεμι, τη θεά του φεγγαριού και του κηνυγιού. Στο κέντρο του δάσους υπήρχε ένας ναός, αφιερωμένος στους θεούς. Ο Ηρακλής έπρεπε να συλλάβει το ελάφι και να μπει μαζί του μέσα στο ναό και να το αφιερώσει στους θεούς. Η Άρτεμις όμως δεν ήταν ιδιαίτερα πρόθυμη να χάσει το ελάφι της για χάρη των άλλων θεών. Ο Ηρακλής στάλθηκε να συλλάβει το ελάφι παρά την επιθυμία της Αρτέμιδος να το σώσει. Ο άθλος του Ηρακλή φαινόταν σχετικά εύκολος. Πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν να συλλάβει ένα ελάφι; Ωστόσο, ο Ηρακλής δέχθηκε προειδοποίηση ότι δε θα είχε καμία βοήθεια από τους θεούς και θα έπρεπε να ολοκληρώσει τον άθλο αποκλειστικά με τις δικές του δυνάμεις. Σύντομα ο Ηρακλής συνειδητοποίησε ότι δε θα ήταν τόσο εύκολο να συλλάβει το ελάφι. Θα έπρεπε να το κυνηγήσει μέσα στο δάσος, όπου αυτό κρυβόταν από μέρος σε μέρος και ακόμη κι όταν το πλησίαζε, η Άρτεμις θόλωνε την όραση του τόσο λίγο όσο χρειαζόταν για να επιτρέψει στο ελάφι της να ξεφύγει. Ο Ηρακλής δεν είχε πιστέψει ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να το συλλάβει. Πέρασε σχεδόν ένας ολόκληρος χρόνος, που πέρασε κηνυγώντας το και παρόλα αυτά δεν τα είχε καταφέρει. Μία μέρα, τελείως κατά τύχη, είδη το ελάφι να είναι ξαπλωμένο κοντά σε μία μικρή λίμνη και να πίνει νερό. Πλησίασε κρυφά κοντά και πριν προλάβει να ξεφύγει το πλήγωσε με ένα βέλος στο πίσω δεξί του πόδι. Το ελάφι έπεσε δίπλα στη λίμνη κι ο Ηρακλής σύρθηκε κοντά του, τόσο κουρασμένος και εξαντλημένος που κράτησε το ελάφι κοντά του και σκέφτηκε "αυτό το ελάφι είναι δικό μου, δεν είναι της Αρτέμιδος, δεν είναι των θεών, είναι δικό μου, το κέρδισα και μου αξίζει, ίδρωσα για να το πιάσω, θα μείνω εδώ και θα το κρατώ στην καρδιά μου, είναι δικό μου". "Αυτό δεν είναι αλήθεια, Ηρακλή, και το ξέρεις" ακούστηκε μία φωνή από τον ουρανό μέσα στο μυαλό του. Και η φωνή είχε δίκιο κι ο Ηρακλής το γνώριζε, αλλά δεν ήθελε να αποχωριστεί το ελάφι, ήταν δικό του... Στο τέλος ανάγκασε τον εαυτό του να σηκωθεί και να κουβαλήσει το ελάφι στο ναό όπου το άφησε στους θεούς να το κάνουν ό,τι θέλουν...

Η ερμηνεία

Αυτός ο μύθος περιγράφει τη φύση του Καρκίνου. Ο Καρκίνος είναι ένα ζώδιο που χαρακτηρίζεται από μία κάποια θλίψη και τραγικότητα. Παραδοσιακά συμβολίζει το στάδιο του εμβρύου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Γενικά συμβολίζε το άτομο που προσπαθεί στη ζωή του να εκφράσει κάτι που ξέρει ότι έχει μέσα του αλλά δεν ξέρει πώς να το μορφοποιήσει ώστε να το δουν κι οι άλλοι. Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της ενσάρκωσης η ψυχή "ντύνεται" πρώτα μία νοητική μορφή στον Κριό, νιώθει την έλξη της ύλης και των συναισθημάτων του αστρικού πεδίου στο ζώδιο του Ταύρου και στο ζώδιο των Διδύμων αναπτύσει το ενεργειακό πεδίο που χρειάζεται για να συνδέσει την ύλη με το νου. Στον Καρκίνο η μορφή είναι ολοκληρωμένη και οι τέσσερις καταστάσεις της ύλης (γη, νερό, φωτιά, αέρας) που απαρτίζουν το θνητό σώμα έχουν ετοιμαστεί. Ωστόσο το άτομο δεν έχει μάθει σε τι διαφοροποιείται από τους άλλους, δεν έχει μάθει να αναγνωρίζει τον εαυτό του ως ξεχωριστό άτομο. Με το να βάλει κανείς υλικά σε μία κατσαρόλα, δε σημαίνει ότι έχει φτιάξει και το φαγητό. Αυτό που λείπει ακόμη είναι η γεύση. Ο μύθος περιγράφει κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νοοτροπίας του Καρκίνου. Πρώτα πρώτα το γεγονός ότι ο Καρκίνος ξεκινά το έργο του μόνος. Είναι κάπως τραγικό το γεγονός ότι οι Καρκίνοι δείχνουν να μάχονται τόσο συχνά εναντίον δυνάμεων που κατανοούν πλήρως, αλλά δεν τις έχουν συμμάχους τους. Πολλές φορές χρειάζεται να πολεμούν εναντίον όλων για να επιβιώσουν. Παρόλα αυτά όμως δε σταματούν ποτέ να προσπαθούν. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος στον οποίο να μπορούν να βασιστούν παρά μόνο ο εαυτός τους κι αυτό τους κάνει να συνεχίζουν. Οι Καρκίνοι δε σταματούν ποτέ να προσπαθούν. Ακόμη κι αν σέρνονται, εξαντλημένοι όπως ο Ηρακλής, δε σταματούν. Κατά βάθος στην ψυχή του Καρκίνου υπάρχει μία ευχή, να ξεπεράσει αυτό το στάδιο της αδράνειας και να ξεκινήσει κάτι νέο, κάτι που να μπορεί να καταφέρει μόνος του. Ο Καρκίνος μένει μόνος στην προσπάθεια του να διαχειριστεί τη ζωή του, γιατί κατά βάθος γνωρίζει ότι ό,τι και να βρει στο δρόμο του σαν δώρο, το κατέχει ήδη μέσα του. Γνωρίζει πώς να ελέγχει τις σκέψεις του (το έμαθε στο ζώδιο του Κριού), γνωρίζει πώς να χειρίζεται την έλξη και την κτητικότητα από το ζώδιο του Ταύρου και στους Διδύμους έμαθε πώς να εμπιστεύεται τους δικούς του συλλογισμούς. Μα τι είναι αυτό που λείπει τότε; Λείπει η ατομική θέληση, αυτό είναι που λείπει, αυτό που θα οδηγήσει όλα τα προηγούμενα. Το χέρι του μάγειρα που θα ανακατέψει τα υλικά στην κατσαρόλα. Για το λόγο αυτό, όσο μικρό κι αν είναι αυτό που ο Καρκίνος θέλει να επιτύχει στη ζωή του, είναι πολύ σημαντικό για τον ίδιο, γιατί είναι αποτέλεσμα της δικής του προσπάθειας, κανενός άλλου, μόνο της δικιάς του, κατά τον ίδιο τρόπο που ο Ηρακλής κρατούσε το ελάφι στο στήθος του σα δικό του. Για το λόγο αυτό οι Καρκίνοι δεν ενδιαφέρονται για τα λεφτά των άλλων και δε διαλέγουν τις παρέες τους ανάλογα με τα αποκτήματα των άλλων. Κρίνουν τους ανθρώπους από το τι έχουν επιτύχει στη ζωή τους και το όνειρα κάνουν για να επιτύχουν. Ωστόσο αυτό δεν είναι και τόσο εμφανές στους άλλους και τις περισσότερες φορές οι Καρκίνοι δε χαίρουν της ανάλογης εκτίμησης...

Άθλος 5ος – To λιοντάρι της Νεμέας

Ο μύθος

Ο πέμπτος άθλος του Ηρακλή ήταν να σώσει τους κατοίκους της Νεμέας από ένα φοβερό και τρομερό λιοντάρι, που τριγυρνούσε στην περιοχή τους, σκοτώνοντας τους κατοίκους και καταστρέφοντας τις σοδειές τους. Ο Ηρακλής είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του και επισκέφτηκε τη Νεμέα, όπου βρήκε τους κατοίκους να τρέχουν για να ξεφύγουν. Έκανε ερωτήσεις στους κατοίκους που έφευγαν πού θα μπορούσε να βρει το λιοντάρι και ακολούθησε τις οδηγίες των τρομοκρατημένων ανθρώπων. Πήρε το μονοπάτι που οδηγούσε στο μέρος που είχε εμφανιστεί το λιοντάρι για τελευταία φορά και πρόσεξε ότι ήταν ο μόνος που είχε πάρει αυτή την κατεύθυνση, ενώ όλοι οι άλλοι έτρεχαν να ξεφύγουν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ξαφνικά, καθώς περπατούσε πάνω στο μονοπάτι, βρέθηκε μπροστά του απότομο το λιοντάρι, ξεπηδώντας μέσα από τους θάμνους. Κοιτάχτηκαν ο ένας με τον άλλο στα μάτια, σα να προσπαθούσαν να τρομάξουν ο ένας τον άλλο με το βλέμμα. Ο Ηρακλής όμως παραδόξως δεν ένιωσε κανένα φόβο. Ήταν εξίσου φοβερός στην όψη με το λιοντάρι κι εκείνο άρχισε να οπισθοχωρεί, καθώς το συνειδητοποιούσε. Όσο ξαφνικά βρέθηκε μπροστά του, τόσο ξαφνικά εξαφανίστηκε από το δρόμο και κρύφτηκε πάλι μέσα στους θάμνους. Ωστόσο η σύγκρουση δεν είχε τελειώσει. Ο Ηρακλής έπρεπε να ακολουθήσει τα ίχνη του λιονταριού, να το αιχμαλωτίσει και να το φονεύσει. Ακολούθησε τα ίχνη του από μέρος σε μέρος κι από μονοπάτι σε μονοπάτι και στο τέλος κατάφερε να το στριμώξει μέσα σε μία σπηλιά. Μπήκε στη σπηλιά με ενθουσιασμό, ζητώντας να βρει το λιοντάρι και να το σκοτώσει. Το λιοντάρι όμως αποδείχτηκε πιο έξυπνο από αυτόν, καθώς ξέφυγε από το πίσω μέρος της σπηλιάς, όπου υπήρχε μία δεύτερη είσοδος. Ο Ηρακλής το ακολούθησε, τρέχοντας ξωπίσω του, αλλά δεν μπόρεσε να το πιάσει γιατί αυτό ξαναμπήκε στη σπηλιά από την πρώτη είσοδο. Με τον τρόπο αυτό πέρασε αρκετή ώρα, που ο ένας κυνηγούσε τον άλλο, μέχρι που ο Ηρακλής κατάλαβε ότι έπρεπε να βρει κάποια πιο έξυπνη λύση. Μάζεψε λοιπόν μερικές αγκαλιές ξύλα και τις τοποθέτησε στη μία έξοδο της σπηλιάς. Με τον τρόπο αυτό το λιοντάρι δεν μπορούσε να ξεφύγει και αναγκάστηκε να τον αντιμετωπίσει. Η μάχη τους ήταν τρομακτική, καθώς ο Ηρακλής αντιμετώπιζε το λιοντάρι με μόνο όπλο τα γυμνά του χέρια. Μη έχοντας άλλα όπλα, αναγκάστηκε να το σκοτώσει, στραγγαλίζοντας το και σφίγγοντας το λαιμό του με όλη του τη δύναμη. Στο τέλος το λιοντάρι παραδόθηκε και εξέπνευσε, εξαντλημένο από το σφίξιμο και το στραγγαλισμό του Ηρακλή.

Η ερμηνεία

Η μάχη του Ηρακλή με το εσωτερικό μας λιοντάρι είναι η αμέσως επόμενη σημαντική κρίση στο δρόμο για την ανάπτυξη του εσωτερικού εαυτού. Η πρώτη κρίση ήταν αυτή που συνέβη στο ζώδιο του Ταύρου, όπου ο εσωτερικός μαθητής έπρεπε να υπερβεί τις υλικές του ανάγκες, την τάση του να είναι κτητικός και γενικότερα να αντιπαραθέσει τις δικές του ανάγκες σε αυτές της ομάδας. Τώρα, η επόμενη πρόκληση στο σταυρό των σταθερών ζωδίων είναι αυτή στο ζώδιο του Λέοντα, όπου ο μαθητής θα πρέπει να υπερβεί την προσωπική του περηφάνια. Στο Λέοντα ο μαθητής έχει ξεπεράσει το φόβο του Καρκίνου και την έλλειψη θέλησης του. Το πρόβλημα στο Λέοντα είναι ακριβώς το αντίθετο. Η θέληση του είναι υπερβολική ισχυρή και πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο. Στο Λέοντα τα τέσσερα στοιχεία που απαρτίζουν την θνητή ανθρώπινη προσωπικότητα έχουν τελειοποιηθεί και το ίδιο και η προσωπική θέληση του μαθητή. Ο μαθητής όμως θα πρέπει να μάθει πώς να υποτάσσει την προσωπική του θέληση στο κοινό καλό. Ο μόνος τρόπος να το κάνει αυτό είναι να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Το λιοντάρι που αντιμετωπίζει ο Ηρακλής δεν είναι κανείς άλλος αλλά το ίδιο του το Εγώ, παντοδύναμο και φοβερό για τους άλλους (αλαζονικό και χωρίς αίσθηση του κοινού καλού, καταστρέφει τους άλλους) αλλά και αρκετά έξυπνο, ώστε να αποφεύγει τη σύγκρουση με το αφεντικό του, την ανθρώπινη Ψυχή, ευθύνη της οποίας είναι να το τιθασεύσει. Η πρόκληση για τους ανθρώπους που είναι Λέοντες είναι ακριβώς αυτή, το να μάθουν να καταπίνουν την περηφάνια τους και να υποτάσσουν το υπερβολικό εγώ τους στις επιταγές της ψυχής τους. Είναι ένα πολύ δύσκολο έργο, καθώς το ζώο μέσα μας είναι τρομερό και για να το τιθασεύσει κανείς χρειάζεται επιμονή αλλά και πονηριά (όπως αυτή του Ηρακλή), προκειμένου να μην του αφήσει κανείς κανένα δρόμο διαφυγής.

Άθλος 6ος – Η ζώνη της Ιππολύτης

Ο μύθος

Ο έκτος άθλος του Ηρακλή ήταν να φέρει πίσω στο βασιλιά Ευρυσθέα μία ιερή ζώνη, που μέχρι τότε την προστάτευε η βασίλισσα των Αμαζόνων Ιππολύτη. Η βασίλισσα Ιππολύτη ήταν ηγέτης των Αμαζόνων – μίας φυλής γυναικών πολεμιστών, που ζούσαν χωρίς άντρες και τους επισκέπτονταν μόνο, όταν ένιωθαν την ανάγκη της αναπαραγωγής. Όπως έλεγε ο μύθος η βασίλισσα έπρεπε να φυλάει αυτή τη ζώνη, μέχρι να έρθει ο καιρός, που κάποιος θα ερχόταν να την πάρει από τις Αμαζόνες. Ο Ηρακλής δέχθηκε κάποιες προειδοποιήσεις να μην καταφύγει σε αδικαιολόγητη βία. Όλο κι όλο αυτό που ήθελε ο βασιλιάς ήταν η ζώνη, όχι όμως άλλους σκοτωμούς. Ο Ηρακλής, πάντα σίγουρος για τον εαυτό του, ταξίδεψε στη χώρα των Αμαζόνων, διασχίζοντας μία μεγάλη θάλασσα κι εκεί μπήκε στη χώρα τους και προχώρηση στην πρωτεύουσα τους. Η βασίλισσα Ιππολύτη είχε ακούσει νέα για τον ερχομό του Ηρακλή και γνωρίζοντας το μύθο ήξερε ότι θα έπρεπε να παραδώσει τη ζώνη. Παρόλα αυτά όμως δεν ήταν σίγουρη ότι ο Ηρακλής ήταν αυτός που περίμενε. Μάζεψε γύρω της τις υπόλοιπες αμαζόνες για να κάνουν συμβούλιο, αλλά ο Ηρακλής ήρθε να τη βρει πάνω που άρχισε να μιλά μαζί τους για το θέμα. Μη έχοντας αρκετό χρόνο να συμβουλευτεί τις συντρόφισσες της, η βασίλισσα προχώρησε μπροστά να υποδεχτεί τον Ηρακλή. Είχε μία αμφίσημη όψη στο πρόσωπο της και ο Ηρακλής νόμισε ότι είχε αποφασίσει να αντισταθεί. Χωρίς να σκεφτεί πολύ ο Ηρακλής την άρπαξε και τράβηξε από πάνω της τη ζώνη. Καθώς η Ιππολύτη προσπαθούσε να ελευθερωθεί κι αυτός προσπαθούσε να της κρατήσει κλειστό το στόμα, έχασε τον έλεγχο της δύναμης του και σκότωσε την Ιππολύτη. Ο Ηρακλής ήξερε ότι αυτό δεν ήταν καθόλου απαραίτητο και θυμήθηκε την προειδοποίηση που του είχαν δώσει, την οποία είχε αγνοήσει τόσο ανόητα. Μη ξέροντας τι να κάνει, γύρισε πίσω κι άρχισε το ταξίδι της επιστροφής γεμάτος θλίψη. Καθώς ταξίδευε για τον τόπο του, ένιωθε όλο και περισσότερο ένοχος. Στο δρόμο του άκουσε ασυνείδητα δυνατές φωνές και καυγάδες. Πλησίασε κάποιους ανθρώπους που ήταν νευρικοί και εξήγησαν ότι ένα φτωχό κορίτσι είχε πέσει θύμα απαγωγής από ένα φοβερό τέρας. Ο Ηρακλής ένιωσε την ανάγκη να συμμετέχει σε αυτόν τον αγώνα, παρόλο που δεν ήταν δικό του καθήκον. Ένιωθε ότι έτσι θα γινόταν μέσα του μία κάθαρση για τον αναίτιο θάνατο της Ιππολύτης. Έτσι ρίχτηκε στη θάλασσα, έφτασε μετά από λίγο στο φοβερό τέρας και ξεκίνησε μαζί του ένα τρομερό αγώνα. Στο τέλος κατάφερε να ελευθερώσει το κορίτσι που είχε πιαστεί αιχμάλωτο του.

Η ερμηνεία

Αυτός ο μύθος έχει ένα σύνολο από σύμβολα ενσωματωμένα μέσα του, τα οποία συνδέονται με το ζώδιο της Παρθένου. Αφού έχει τιθασεύσει τον εαυτό του στο ζώδιο του Λέοντα, ο Ηρακλής πρέπει να μάθει πώς να έρχεται σε επαφή με ανώτερες οντότητες και πώς να χειρίζεται την νεοαποκτηθείσα τρομερή του δύναμη, ώστε να μην προκαλεί κακό στους άλλους. Αυτό, δυστυχώς, είναι μία πολύ δύσκολη διαδικασία, ειδικά για τους Παρθένους. Οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί σε αυτό το ζώδιο μοιάζουν να μην έχουν συναίσθηση του κακού που προκαλούν στους άλλους στο όνομα της δικαιοσύνης. Πρέπει να μάθουν ένα πολύ σημαντικό μάθημα, αυτό του να προσαρμόζουν τη γνώση τους στο επίπεδο κατανόησης των άλλων. Από την άλλη πλευρά οι Παρθένοι μπορεί να είναι τελείως απρόθυμοι να δώσουν συμβουλές για ένα θέμα, φοβούμενοι ότι τελικά θα πληγώσουν αυτόν που πάνε να συμβουλέψουν. Αυτό εμφανίζεται σα συμπεριφορά συνήθως μετά από ένα συμβάν, όπου ένας Παρθένος απέτυχε οικτρά να συμβουλέψει κάποιον και έκανε όπως λέμε τα πράγματα «θάλασσα». Μετά από ένα τέτοιο γεγονός ο Παρθένος νιώθει σα δειλός και δε θέλει να βοηθήσει κανέναν, αν είναι αυτή η βοήθεια να προκαλέσει τον πόνο σε κάποιον, όπως ο Ηρακλής όταν απέτυχε να ελέγξει τη δύναμη του και άθελα του σκότωσε την Ιππολύτη. Όταν συμβεί αυτό ένας Παρθένος πρέπει να τα αρχίσει πάλι όλα από την αρχή. Πρέπει να επαναλάβει αυτό που έκανε πριν ξανά και ξανά μέχρι να μάθει να ελέγχει τη δύναμη και τη γνώση του. Με τον ίδιο τρόπο και ο Ηρακλής ρίχνεται στο κυνήγι του τέρατος, για να θέσει πάλι σε δοκιμασία τη δύναμη του και να σκοτώσει το τέρας, αλλά αυτή τη φορά να διασώσει το ευαίσθητο θύμα και να μην έχει άμαχες απώλειες. Ο μύθος δε μιλάει μόνο για τους Παρθένους. Μιλά για κάθε άνθρωπο που συνειδητοποιεί την τρομερή δύναμη που κρύβει μέσα του και η οποία, αν δεν την ελέγξει, μπορεί να προκαλέσει την καταστροφή σε όλους. Αυτό αναφέρεται σε κάθε ομάδα εξουσίας, που υποτίθεται ότι υπηρετεί το λαό, αλλά αποτυγχάνει να το κάνει. Για παράδειγμα η αστυνομία ή ο στρατός ή ακόμα κι ο σύζυγος που κακομεταχειρίζεται τη γυναίκα του. Όλες αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων και καταστάσεων πίπτουν κάτω από την επίδραση του ζωδίου της Παρθένου. Από την άλλη πλευρά ο μύθος μιλάει και για την άλλη πλευρά, την πλευρά του θύματος. Η βασίλισσα Ιππολύτη ξέρει ότι έρχεται ο «ήρωας» της, όπως όλες οι παρθένοι περίμεναν το μέλλοντα σύζυγο τους τον παλιό καιρό, αλλά δεν ξέρει τι να περιμένει. Είναι γεμάτη φόβο και αμφίσημα συναισθήματα. Έτσι επιτρέπει στον άντρα της να νομίζει ότι δεν της αρέσει. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει με όλες τις ομάδες θυμάτων ή αμάχων, ανθρώπων που αντιμετωπίζουν την εξουσία χωρίς ξεκάθαρα συναισθήματα, επιτρέποντας στην εξουσία να νομίζει ότι «πάνε να ξεφύγουν». Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μάθημα για τη σχέση μεταξύ δυνατών και αδυνάμων και για τους ανθρώπους που βρίσκονται στο ζώδιο της Παρθένου.

(συνεχίζεται...)