Οι σύνοδοι Δία Κρόνου σε ζώδια του Αέρα και η σημασία τους

Στους θιασώτες της παραδοσιακής αστρολογίας η μετάβαση των συνόδων Δία Κρόνου σε ζώδια του Αέρα κατά τα επόμενα 200 χρόνια περίπου λογίζεται ως το αντίστοιχο, της μετάβασης στην εποχή του Υδροχόου, κατά όσους ακολουθούν την πιο μοντέρνα αστρολογική εκδοχή. Πηγαίνοντας πίσω στο παρελθόν, βλέπουμε ότι χοντρικά οι σύνοδοι Δία Κρόνου έχουν ένα κύκλο 800 ετών που επιστρέφουν πάλι στο ίδιο στοιχείο που ήταν και πριν. Δηλαδή κάθε 200 χρόνια περίπου αλλάζουν στοιχείο, πηγαίνοντας από τη Γη στον Αέρα, από τον Αέρα στο Νερό, από το Νερό, στη Φωτιά και από τη Φωτιά στη Γη. Τα τελευταία 200 χρόνια από το 1800 περίπου οι σύνοδοι γίνονταν στη Γη και είναι εύκολο να δούμε την αντιστοιχία με το γεγονός ότι ο κόσμος μας έγινε πιο προσκολλημένος στα υλικά πράγματα, αλλά επίσης ότι υπήρξε μεγάλη έμφαση στη βιομηχανία και την παραγωγή. Αν πάμε στο παρελθόν θα δούμε ότι αντίστοιχες περίοδοι στην ιστορία είχαμε από το 580 π.Χ. έως το 403 π.Χ (υπήρξαν και 2 εμβόλιμες 20ετίες εκτός αυτού του διαστήματος), από το 253 μ.Χ μέχρι το 431 μ.Χ καθώς και από 1047 μ.Χ ως το 1166 μ.Χ. Είναι βεβαίως λίγο δύσκολο να κάνουμε αντίστοιχη προβολή στο παρελθόν λέγοντας ότι και κείνες τις περιόδους είχαμε ιδιαίτερη έκφραση της υλικότητας, σίγουρα πάντως η πρώτη εποχή συμπίπτει στην ουσία με την κλασσική Ελλάδα, η δεύτερη με την ίδρυση του Βυζαντίου και η τρίτη με τις Σταυροφορίες. Από την άλλη οι περίοδοι που η σύνοδος Δία Κρόνου ήταν σταθερά σε ζώδια του Αέρα ήταν από το 344 π.Χ ως το 185 π.Χ, από το 452 μ.Χ ως το 610 μ.Χ και από το 1186 μ.Χ ως το 1285 μ.Χ.
Αν και στο εξωτερικό πολλοί αστρολόγοι ισχυρίζονται πολλά και φοβερά για τον κύκλο των συνόδων του Δία Κρόνου στα ζώδια του Αέρα και υπόσχονται πρόοδο, τεχνολογία, κλπ, αυτό που κυρίως παρατηρώ από τις προηγούμενες ιστορικές περιόδους είναι ότι οι περίοδοι του Αέρα ήταν περίοδοι ρευστότητας. Τέτοια ήταν η εποχή της αρχαιότητας που έζησε την πτώση της κλασσικής Ελλάδας και την άνοδο της Ρώμης, τέτοια και η εποχή της πτώσης της Ρώμης και της γέννησης των μεσαιωνικών κρατών αλλά και η περίοδος μετά τις Σταυροφορίες. Συνεπώς δε συμμερίζομαι τα πολύ αισιόδοξα σενάρια που αναφέρονται για το ότι η ανθρωπότητα με αυτούς τους κύκλους θα προοδεύσει περισσότερο. Η άποψη μου είναι ότι μάλλον έχουμε να κάνουμε με μία αντιηρωϊκή εποχή που γεννιέται (τα δείγματα τα είδαμε ήδη από τη γενιά της δεκαετίας του ‘80) που οι άνθρωποι θα αποφεύγουν να δεσμεύονται και θα αναζητούν περισσότερο την ατομική τους ολοκλήρωση από την εκπλήρωση κάποιων εθνικών ή συλλογικών στόχων. Μέσα στο πλαίσιο αυτό είναι ενδιαφέρον ότι κάποιοι αστρολόγοι θεωρούν πιθανή την ανάπτυξη της Κίνας ως κυρίαρχης δύναμης θεωρώντας ότι και στο παρελθόν στις περιόδους των συνόδων στα ζώδια του Αέρα η περιοχή της Ασίας-Μογγολίας-Κίνας είχε το πάνω χέρι στις τύχες του κόσμου. Όλα αυτά μένουν να αποδειχθούν βεβαίως και δεν τα γνωρίζουμε. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι καλό να έχουμε ωραιοποιημένες προσδοκίες από τις περιόδους αυτούς.
Αντλώντας έμπνευση από κάποια λογοτεχνικά έργα επιστημονικής φαντασίας όπως το Dune, θα μπορούσα επίσης να ισχυριστώ ότι οι εποχές αυτές θα μπορούσαν να είναι εποχές διασποράς της ανθρωπότητας στους πλανήτες του άμεσου ηλιακού συστήματος με σποραδικές αποικίες και εμπορικές ανταλλαγές, χωρίς στενή και συνεκτική δομή, αλλά και με αρκετές τάσεις συνύπαρξης και ανοχής. Μέλλει φυσικά να δούμε εάν θα φτάσουμε εκεί και τα αποτελέσματα μάλλον αυτός που θα τα δει θα είναι τελικά ο ιστορικός αστρολόγος του μέλλοντος.