Η Σημασία των Αρχαγγέλων κατά τον Στάινερ

Η Σημασία των Αρχαγγέλων κατά τον Στάινερ

Έχει ίσως ιδιαίτερη σημασία ότι η ετυμολογία των Αρχαγγέλων κατά τον Στάινερ δεν προέρχεται από την Αρχή (επικεφαλής) των Αγγέλων, αλλά από μία ενδιάμεση τάξη όντων μεταξύ των Αρχών (πνευμάτων του Χρόνου και των Εποχών) και των Αγγέλων (πνευμάτων ομάδων ανθρώπων και φυλών ή εθνών). Οι Μεγάλοι Αρχάγγελοι κατά τον Στάινερ, όπως ο Ραφαήλ, ο Γαβριήλ και πρωτίστως ο Μιχαήλ είναι όντα που ενώ αρχικά ήταν προστάτες εθνών και φυλών εξελίσσονται σταδιακά σε Αρχές, δηλαδή πνεύματα του Χρόνου που επηρεάζουν ολόκληρες εποχές για όλη την Ανθρωπότητα.

Τα πνεύματα του Χρόνου που αναφέρεται ο Στάινερ είναι ενταγμένα στην φιλοσοφία της Απόκρυφης Ιστορίας του που χωρίζει την ανθρώπινη ιστορία σε ζωδιακές εποχές διάρκειας 2480 χρόνων. Κάθε ζωδιακή εποχή χωρίζεται κατόπιν σε 7 περιόδους 354 ετών που εποπτεύεται από έναν Αρχάγγελο. Έτσι η εποχή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ ξεκίνησε πρόσφατα το 1879 περίοδο, που ο Μιχαήλ εξόρισε τον Αριμάν από το Αστρικό Πεδίο και τον έριξε στο Φυσικό Πεδίο (όπου τον βλέπουμε ενσαρκωμένο μέσα στον Ηλεκτρισμό και την Πληροφορία).

Πριν από αυτή την εποχή ο Μιχαήλ είχε εποπτεύσει και άλλες εποχές, οι δύο τελευταίες εκ των οποίων ήταν η εποχή των μεγάλων φιλοσόφων παγκοσμίως (600πχ με 246 πχ), εποχή του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα και του Βούδα, αλλά και η εποχή από το 3.080 πχ. μέχρι το 2.700 που κατά τον Στάινερ ήταν η εποχή των πρώτων βασιλιάδων.

Σε αντίθεση με τον Μιχαήλ, ο προκάτοχος του στις ιστορικές εποχές Γαβριήλ σχετίζεται με τη Σελήνη (είναι προφανής η αντιστοιχία των 7 Αρχαγγελικών εποχών με τους 7 πλανήτες), που κατά τον Στάινερ σχετίζεται με το Αστρικό Πεδίο, το οποίο κατά τον Στάινερ αντιστοιχεί περίπου σε αυτό που η Θεοσοφία λέει Κάμα Μάνας. Ο Γαβριήλ επόπτευσε την περίοδο από το 1510 ως το 1879 περίπου, περίοδο που αναπτύχθηκε η δυτική επιστήμη και γενικά ο ορθολογισμός.

Στην περίοδο που διανύουμε ο Μιχαήλ συνδέεται με τον Ήλιο και έχει σκοπό να ξεπεράσει το συγκεκριμένο νου, και να αναπτύξει στον άνθρωπο ιδιότητες όπως η διαίσθηση και η φαντασία.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι και οι αρχαγγελικές οντότητες κατά τον Στάινερ εξελίσσονται. Έτσι ο Μιχαήλ ξεκίνησε ως Άγγελος που εκπροσωπούσε τον Ιεχωβά που κατά τον Στάινερ είναι Αρχάγγελος που αποσύρθηκε στη Σελήνη για να επιτρέψει στη Γη να ανακτήσει μία σχετική σταθερότητα, που είχε χάσει κατά την Ατλάντια Εποχή της Υγρασίας που επικρατούσε η Σελήνη. Στη συνέχεια όμως συνδέθηκε η παρουσία του με τον Χριστό και εξελίχθηκε σε Αρχάγγελος, ενώ επίκειται η εξέλιξη του στις τάξεις των Αρχών, οπότε και θα αφήσει πίσω του την βαθμίδα των Αρχαγγέλων.

Είναι ενδιαφέρον ότι κατά τον Στάινερ υπάρχουν και ανθρώπινα όντα, τα οποία εφόσον ξεφύγουν από τον κύκλο της Μετενσάρκωσης είναι δυνατόν να εξελιχθούν σε ομαδικά πνεύματα που να προστατεύουν φυλές ή ολόκληρες εποχές ανθρώπινης ιστορίας. Ένας τέτοιος άνθρωπος κατά τον Στάινερ υπονοείται ότι είναι ο Βούδας, που μάλλον επίκειται να διαδεχθεί τον Μιχαήλ στην θέση του, όταν αυτός εξελιχθεί στην τάξη των Αρχών (εδώ στην ουσία ο Στάινερ δημιουργεί τη δική του Ιεραρχία και Διαδοχή Δασκάλων σε αναλογία με άλλες Ιεραχίες όπως της Μπλαβάτσκυ ή του Θιβετανού).

Η σημασία των Πνευμάτων των Αρχών είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για την ανθρώπινη εξέλιξη, γιατί επιτρέπει η πρόοδος να έρθει την ώρα που οι άνθρωποι είναι έτοιμοι και ώριμοι να την δεχτούν. Σε πολλά σημεία της διδασκαλίας του ο Στάινερ μιλά ακομπλεξάριστα για τον Εωσφόρο και τον Αριμάν, απομυθοποιώντας το Κακό, λέγοντας ότι Κακό δεν είναι παρά το Καλό που δεν έρχεται στην ώρα του.

Όταν βιαζόμαστε για τη Γνώση, χωρίς να είμαστε έτοιμοι, όταν βιαζόμαστε για την ικανοποίηση των Παθών, όταν δεν ελέγχει το Εγώ τον Εαυτό μας, αλλά το Πάθος, τότε ακολουθούμε τον Λούσιφερ, ενώ όταν από την άλλη καθυστερούμε στην Εξέλιξη μας, μένουμε πίσω, είμαστε διστακτικοί ή αρνητικοί ή απαισιόδοξοι, γκρινιάρηδες, υλιστές ή γραπωνόμαστε από τα κεκτημένα τότε επηρεαζόμαστε περισσότερο από τον Αριμάν.

Όλα αυτά όμως εάν γίνονταν στην ώρα τους δε θα ήταν άσχημα, θα ήταν ωρ-αία (δηλαδή στην ώρα τους).

Ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο της διδασκαλίας του Στάινερ για τον Μιχαήλ ήταν η μάχη του με το Δράκοντα. Ο Δράκοντας αυτός κατά τον Στάινερ είναι μία πολύ συγκεκριμένη οντότητα, ο Αριμάν, ο εκπρόσωπος του Υλισμού, αυτού που διακατέχει τους περισσότερους από μας στις περισσότερες εκφράσεις της ζωής μας. Κι άντε ο Υλισμός να έχει νόημα για τις καθημερινές μας διαδικασίες, αλλά ο θρίαμβος του Άριμαν έρχεται όταν ο Υλισμός εισέρχεται και στο χώρο της Πνευματικότητας.

Παρατηρούμε πώς οι πνευματικές δυνάμεις στην εποχή μας έχουν εμπορευματικοποιηθεί (πάρε ένα φίλτρο θα σε γιάνει). Πώς οι πνευματικές παρεμβάσεις μεταφράζονται σε υλισμό (οι αρχαίοι θεοί δεν ήταν πνεύματα ήταν εξωγήινοι, η ψυχή δεν έχει πνευματική διάσταση, δεν είναι παρά μία συχνότητα εγκλωβισμένης ενέργειας, κ.ο.κ.). Η τάση των ανθρώπων να φέρνουν τα πάντα στα μέτρα τους είναι μία κατεξοχήν επίδραση του Αριμάν. Ακόμη και την ιστορία την εξηγούμε πλέον όχι ως δημιουργία της πρωτοβουλίας του πνευματικού όντος του ανθρώπου, αλλά ως απρόσωπο μηχανισμό της οικονομίας ή των ιστορικών συνθηκών.

"Είμαστε ότι τρώμε" μας λένε σε άλλες περιπτώσεις, άρα υπονοούν ότι, αν αλλάξεις τι τρως, αλλάζει κι ο εαυτός σου. Κι έχει την ψευδαίσθηση ο ανθρωπάκος, ότι επειδή τρώει αυτά κι εκείνα, έχει κατακτήσει τον έλεγχο της ζωής του, έχει πιάσει τον παπά από τα γένια.

Η μάχη με το πνεύμα της σκλήρυνσης εκδηλώνεται ακόμη και σε ασθένειες της εποχής που έχουν έξαρση. Σε ένα λογοπαίγνιο του ο Στάινερ βλέπει την λεκτική ομοιότητα ανάμεσα στην Αρθρίτιδα (Arthritis) και τον Ahriman. Οι ασθένειες των Οστών, η Γηρασμένη Ανθρωπότητα, ένας κόσμος Συνταξιούχων μας δείχνει προς τα πού οδεύει μία Αριμανική Ανθρωπότητα.

Η διαγραφή του δέους από τη ζωή μας, η επιθυμία σε όλα να δίνουμε μία λογικοφανή εξήγηση, αντί απλά να σταθούμε απέναντι στο άγνωστο με θαυμασμό, είναι στην ουσία άρνηση της πνευματικότητας, είναι αλαζονεία ότι μπορούμε εμείς να τα εξηγήσουμε όλα, εμείς εδώ που ζούμε στην απειροελάχιστη γωνιά του Σύμπαντος, γίναμε πολύ μάγκες και έχουμε όλες τις απαντήσεις για τα δισεκατομμύρια αστέρια στο Σύμπαν.

Αυτή είναι η ταπεινότητα που πρέπει να ξανααποκτήσουμε, για να ανακτήσουμε την πνευματικότητα μας.